I

 – Kłamiesz – mruknęła cicho dziewczyna. Miała ściśnięte gardło i łzy cisnęły jej się do oczu, ale za wszelką cenę chciała być twarda. Jak zawsze.

Siedziała na dużej, skórzanej kanapie, stojącej naprzeciwko kominka, w którym ogień po kolei zmieniał w popiół kawałki drewna. Kobieta też miała ochotę coś spalić. Albo zatopić– to zdecydowanie bardziej do niej pasowało. W tej chwili pragnęła, żeby woda zalała cały Hogwart, błonia, Hogsmeade, chatkę Hagrida, Pokątną, a nawet cały Londyn. Chciała widzieć cierpienie innych. Sądziła, że tylko tak wyładuje swoją frustrację, złość, smutek i żal. Czuła coś o wiele gorszego od bólu cielesnego czy psychicznego. W jej myślach gościła pustka. Myślała, że w jej życiu nie zostało już nic wartościowego.

– Chciałbym kruszyno, ale wszystko co ci przekazałem jest prawdą. Przykro mi – powiedział blondyn, po czym zajął miejsce po jej prawej stronie. Delikatnie objął dziewczynę ramieniem.

– Gówno prawda! Cieszysz się, że go nie ma. Gdybyś go cenił… Gdyby ci na nim zależało, to nie dopuściłbyś do jego śmierci – wycharczała brunetka.

Mężczyzna nie zareagował. Wiedział, że musi być dla niej prawdziwym wsparciem, bo bez niego nie da sobie rady. Wiele złych rzeczy można było powiedzieć na temat Lucjusza Malfoy’a, ale nie to, że porzucał swoich prawdziwych przyjaciół.

Do salonu weszła Narcyza z kubkiem świeżo zaparzonej mięty. Wręczyła naczynie dziewczynie i usiadła koło niej stronie.

– Możesz u nas zostać jak długo zechcesz. Mamy wiele wolnych pokoi, więc to dla nas żaden problem… Zresztą dawno cię nie widzieliśmy. Będzie nam bardzo miło, jeśli spędzisz tu kilka dni – powiedziała spokojnie żona Lucjusza.

– Nie mogę zostawić dziewczyn…

– Wszystkie już tu są, siedzą w jadalni i popijają herbatę. Pytały o ciebie.

– Czy one…

– O wszystkim wiedzą – wtrącił Lucjusz. – Powiedziałem im, kiedy spałaś. Pójdę po nie, jeśli chcesz.

Dziewczyna tylko twierdząco kiwnęła głową. Powoli sączyła z kubka ciepły napar, który wcale jej nie smakował, ale nie chciała sprawiać Narcyzie przykrości. Zapach mięty działał na nią kojąco, jednak nie na tyle, żeby zniwelować zaciśnięte gardło oraz chęć płaczu. Brunetka zdawała sobie sprawę ze swojego stanu. Było z nią gorzej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Myślała, że śmierć nie może jej już zaskoczyć. Przecież widziała w życiu mnóstwo zmarłych i jakoś nigdy nie cierpiała, nie przeżywała tych wydarzeń zbyt długo. Twierdziła, że co było, minęło, trzeba żyć dalej Taką miała pracę, jeśli można by tak nazwać jej dotychczasowe zajęcie. Jednak teraz chodziło o kogoś, kto liczył się dla niej najbardziej ze wszystkich przez ostatnie dwadzieścia lat. Nie widziała go od czasów szkoły, jednak to tylko pogłębiło jej uczucia wobec mężczyzny. Pomimo ogromnych odległości i długoletniej rozłąki, była to najważniejsza osoba w życiu Sentis.

Brunetka siedziała na kanapie z lekko opuszczoną głową. Ciemne, mocno rozczochrane i zaniedbane loki opadały na nieco zielonkawą od stresu oraz cierpienia twarz. Pocięte od noża, poszarzałe dłonie chowała przez wzrokiem Narcyzy w rękawach koszuli. Kobieta widziała jednak całe ciało dziewczyny, które z biegiem lat zostało naznaczone niezliczoną ilością blizn po zaklęciach, klątwach, bójkach czy atakach dzikich zwierząt. Mimo tych skaz Sentis mogła szczycić się nienaganną sylwetką. Ten atut niejednokrotnie pomagał jej w pracy, bo dzięki niemu łatwiej zdobywała informacje od roztargnionych mężczyzn.

Kobieta często żałowała, że zdecydowała się na wyjazd. Nawet zdobyte umiejętności, wiedza wykraczająca dalece poza tą ogólnie dostępną, kontakty czy rzadkie składniki eliksirów nie były w stanie przeważyć o słuszności podjętej przed laty decyzji. Pewnie myślałaby inaczej, gdyby on żył…

Do salonu weszły trzy kobiety. Krótkowłosa blondynka średniego wzrostu usiadła tuż przy kominku. Jej niebieskie oczy były nieco przekrwione, zapewne od płaczu. Niska dziewczyna o czarnych włosach i śniadej cerze zajęła miejsce na fotelu stojącym obok kanapy, a dość wysoka i blada właścicielka szarych oczu i włosów usiadła obok Sentis.

– Zostawię was same – powiedziała cicho Narcyza, po czym niespiesznie wyszła.

Sentis odstawiła kubek na blat stolika.

– Co teraz masz zamiar zrobić? – zapytała nieśmiało blondynka.

– Nie mam pojęcia, Lindsay – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

– Dobrze wiemy, że masz plany. Chyba nie po to wyjeżdżałyśmy z Australii, żebyś teraz się poddała i przez resztę życia płakała w poduszkę! – rzuciła siedząca obok Sentis Victoria. – Mów konkretnie, co mamy robić i po sprawie.

– Ale ja nie wiem! To się do jasnej cholery nie trzyma kupy! Nawet nie mam pewności, że… – Tu głos uwiązł jej w gardle, które zacisnęło się jeszcze bardziej. Przed strumieniem łez broniła się ostatkiem sił i godności.

Lindsay bez słowa wyszła z salonu. Siedząca na fotelu Nathalie bezmyślnie wybijała palcami rytm o skórzany podłokietnik, a głębokie dźwięki rozchodziły się cichym echem po pomieszczeniu. Ogień w kominku powoli przygasał. Dziewczyny milczały.

Sentis zaczęła uważnie przyglądać się salonowi. Był to raczej pokój do przyjmowania gości, gdyż w Malfoy Manor znajdowało się pomieszczenie wielkości połowy boiska do quidditcha, gdzie znajdowało się wiele kanap, foteli, stoliczków, a naprzeciwko wejścia stał ogromny barek wypełniony po brzegi alkoholem, i to ono nosiło miano salonu. Tu przepych nie rzucał się w oczy aż tak bardzo. Na ścianach pokrytych ciemnozieloną tapetą wisiały portrety obecnych członków rodziny w różnym wieku. Po prawej stronie od drzwi ulokowany był duży kominek, naprzeciwko którego stał stolik do kawy oraz skórzana kanapa. Dookoła zostały ustawione wygodne, pasujące do sofy fotele. W głębi pokoju zauważyła niskie regały z książkami oraz kącik z gazetami. Okno zasłoniono storą z materiału w kolorze ciemnego srebra.

– Domyślam się, że to dla ciebie niełatwa sytuacja, ale musisz wziąć się w garść. Nawet gdyby teraz żył, to dalej nie miałabyś pewności, że on o tobie pamięta. Jego śmierć w zasadzie niczego nie zmienia – powiedziała spokojnie Victoria.

– To była najgłupsza rzecz, jaką mogłaś w tej chwili powiedzieć – warknęła do przedmówczyni Nathalie.

– A co miałam powiedzieć? Że mi przykro i poklepać ją po plecach?

– Tu byłoby zdecydowanie gorsze – wtrąciła bezbarwnym głosem Ślizgonka, a jej towarzyszki uśmiechnęły się do siebie.

Ta siedząca na fotelu przesiadła się obok Sentis, która już czuła się nieco lepiej, jednak nie całkiem dobrze. Opanowała już drżenie rąk, a chęć płaczu od niej odeszła.

Po kilku minutach ciszy do salonu wróciła Lindsay. Niosła tacę z czterema filiżankami i dzbankiem gorącej, malinowej herbaty, którą wszystkie lubiły. Postawiła zastawę na stoliku i, za pomocą szybkiego machnięcia ręką, rzuciła zaklęcie. Dzbanek uniósł się i do każdej filiżanki nalał odpowiednią ilość napoju. Następnie naczynia powoli pofrunęły w stronę kobiet. Gryfonka usiadła w fotelu wcześniej zajmowanym przez Nathalie.

– Coś mnie ominęło? – zapytała.

– W zasadzie niewiele. Czekamy, aż Sentis zdecyduje, co chce teraz zrobić – odpowiedziała Victoria.

– A jeśli nic nie postanowi? Co wtedy?

– Rozejdziemy się każda w swoją stronę, a ona dalej będzie płakać, aż w końcu będzie za późno żeby cokolwiek zrobić. Zestarzeje się, przygarnie tuzin kotów, wyłysieje…

– Jak pragniesz łysej czaszki, to mogę ci ją załatwić od ręki – wtrąciła walecznie Sentis. – Człowiek się nawet na jeden dzień nie może załamać, bo już zaczynają robić z niego wariata. Ogarnę się, spokojnie. Muszę tylko pomyśleć.

– Nad czym się tyle zastanawiać? – rzuciła niepewnie Victoria, która aż kipiała z ekscytacji nad tym, co niedługo miała usłyszeć.

– Może nad tym, że nie było tu nas od dwudziestu lat i powinnyśmy najpierw pokazać się ludziom, a nie od razu czynić cuda. Jeszcze nas ześlą do Azkabanu.

– Czyli najpierw się pokazujemy publicznie, a co potem?

– Potem chcę mieć żywego Severusa najpóźniej do końca listopada.